naar het overzicht
Faalangst
Door een meisje van 19
Allereerst vindt ik het knap dat de mensen hier zo open kunnen schrijven over hun faalangst.
Heb verschillende verhalen gelezen.
Sommige dingen herken ik bij mijzelf.
Heb ook al lang last van faalangst, sinds de basisschool.
Ben veel verhuisd, en hierdoor erg onzeker geworden.
Door deze verhuizingen een aantal keer van school moeten veranderen.
Toen ik in de 3e klas van de havo zat, kreeg ik van mijn ouders te horen dat we van Brabant naar Drente gingen verhuizen.
Was op de Havo al erg faalangtig. Dat van angst voor spreekbeurten, overhoringen mondeling herken ik wel.
Was ook altijd veel met school bezig, vondt dit ook wel leuk. Bleef overhoringen steeds oefenen.
In het begin haalde ik goede punten, tot ik ineens een onvoldoende kreeg voor een vak wat ik goed geleerd had.
Ik snapte er niets van hoe kon dit nou? De leraar Frans zei ook nog eens dat ik het zeker niet geleerd had. Ik kon wel huilen, maar durfde niet te zeggen dat ik alles wel vijf keer over had geschreven, me had laten overhoren door mijn moeder. Had gewoon een black out gehad. Wist niets meer tijdens de toets. Het eerste zinnetje wist ik niet meer. Daar van raakte ik in paniek, en vergat alles.
Ook ik heb toen een cursus faalangst gevolgd. Maar ik voelde me daar niet op mijn plek. De andere cursisten hadden een hekel aan school. Ik begon ook tegen de cursus aan te zien. Ze wouden van alles van mij weten. Ook leerde je van negatieve gedachten, positieve gedachten te maken. Toen kon ik hier niets mee.
Ben na 3 Havo begonnen aan een MBO opleiding verleegkunde. Dit is vanwege de faalangst ook mis gelopen. Heb tot het 3e jaar van de verpleging afgerond, was klaar met de theorie, haalde goede punten. Stages in verzorgingshuizen gingen goed. Tot ik stage begon te lopen in het ziekenhuis. Daar werd erg over mij heen gelopen. Werd weer erg onzeker. Thuis ging het ook niet zo best. Wegens ziekte van mijn vader. Verkering die uit ging.
Ook in mijn relatie die nu weer goed gaat ben ik vaak onzeker. Door deze onzekerheid durf ik bepaalde dingen niet, die voor andere zo vanzelfsprekend zijn.
Bijv uitgaan, afspreken met vrienden, op verjaardag gaan. In kleine groepjes voel ik mij prettig. Of bij mensen die ik langer ken.
Vindt het moeilijk om mensen in vertrouwen te nemen. Zo komen de mensen wel naar mij met hun problemen, maar durf ik zelf niet naar hun te gaan als er iets is.
Ben bijna klaar met mijn opleiding verzorgende. Moet nog maar 10 weken. Zie er erg tegenop om aan het werk tegaan. Niet omdat ik het niet leuk vindt hoor. Maar vanwege de veranderingen die dit met zich mee brengt.
Vaak ben ik boos op mijzelf. Dan denk ik je kan het wel, waarom doe je het dan ook niet!
Ook op het MBO heb ik een faalangst cursus gedaan. Deze heeft mij wel geholpen. Dit omdat ik er nu wel voor open stond.
Heb er ook een vriendin aan over gehouden.
Steeds als ik denk van de faalangst af te zijn, krijg ik er weer last van. Ook omdat andere mensen wel eens opmerkingen maken. Zo van “wat ben je stil” of vertel jij eens iets leuks. Dan klap ik helemaal dicht.
Geloof niet dat ik echt van mijn faalangst af komt, maar ik merk wel hoe ouder je wordt, hoe beter je er mee om leert te gaan,
Wil jullie succes wensen, en weet dat je niet de enige bent. Laat je ook niet te veel aanpraten.
Groetjes, meisje met faalangst.
